Ντίσνεϊ, Γουόλτ

(Walt Disney, Σικάγο 1901 – Μπέρμπανκ 1966). Αμερικανός δημιουργός κινούμενων σχεδίων και κινηματογραφικός παραγωγός. Αφού άσκησε πρώτα διάφορα επαγγέλματα, παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Τέχνης του Σικάγου και από το 1919 έως το 1922 εργάστηκε ως σχεδιαστής διαφημίσεων. Το 1923 πήγε μαζί με τον αδελφό του Ρόι στο Χόλιγουντ και εκεί ίδρυσε το Στούντιο Ν. για την παραγωγή κινούμενων σχεδίων. Μεταξύ 1925-27 δημιούργησε τη σειρά Η Αλίκη στη χώρα των κινούμενων σχεδίων στην οποία προσπάθησε, χωρίς μεγάλη επιτυχία, να συνδυάσει κινούμενα σχέδια με ανθρώπινες φιγούρες σε κίνηση, παρμένες εκ του φυσικού. Κατόπιν δημιούργησε τον τύπο του Όσβαλντ, (Όσβαλντ, το τυχερό κουνέλι, 1927-28) αλλά τη φήμη του, που έφτασε μέχρι τα πέρατα του κόσμου όταν εφευρέθηκε ο ομιλών κινηματογράφος, την οφείλει στον τύπο του Μίκι Μάους ή Μόρτιμερ, πρωταγωνιστή του Πλοίου Γουίλι (1928) που γνώρισε διεθνή επιτυχία. Η δεκαετία 1928-37 υπήρξε για τον Ν. περίοδος μεγάλης δημιουργικής δραστηριότητας. Στην περίοδο αυτή γεννήθηκαν τύποι όπως ο σκύλος Πλούτο, ο Γκούφι, ο Ντόναλντ Ντακ, που σήμερα ακόμα έχουν τη θέση τους ανάμεσα στους μεγαλύτερους ήρωες της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου που απευθύνονται στα παιδιά. Χάρη σε αυτούς, ο δημιουργός τους ονομάστηκε σύγχρονος Αίσωπος και γνώρισε δόξα ανάλογη με του Τσάρλι Τσάπλιν. Από εμπορική άποψη, ο Ν. κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί θαυμάσια τους ήρωές του. Η οργάνωσή του δε διαθέτει μόνο τα καλύτερα εξοπλισμένα στούντιο του κόσμου, αλλά κατόρθωσε να επεκτείνει τη δραστηριότητά της και στο πεδίο των παιδικών εκδόσεων και στη βιομηχανία παιχνιδιών, φτάνοντας στο σημείο να αποκτήσει και σε αυτούς τους τομείς την πρώτη θέση που μέχρι σήμερα κανένας δεν κατόρθωσε να του αμφισβητήσει. Το 1937, ο Ν. παρουσίασε στο κοινό την πρώτη του ταινία κινούμενων σχεδίων αλλά μεγάλου μήκους (Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι), από ένα παραμύθι των αδελφών Γκριμ. Η τεράστια επιτυχία που γνώρισε τον έπεισε να συνεχίσει το γύρισμα ταινιών μεγάλου μήκους είτε από το κλασικό ρεπερτόριο των παραμυθιών - Πινόκιο (1940), Μπάμπι (1942), Σταχτοπούτα (1950), Η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων (1951), Πίτερ Παν (1953), Η ωραία κοιμωμένη του Δάσους (1959) - είτε συνδυάζοντας επεισόδια κυρίως με μουσική και χορό. Από τα τελευταία αυτά ξεχωρίζει η Φαντασία (1940). Ασχολήθηκε επίσης με μεγάλη επιτυχία με την παραγωγή ταινιών μορφωτικού περιεχομένου τύπου ντοκιμαντέρ, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η σειρά Αληθινές Περιπέτειες από τη Ζωή με θέματα από τα αξιοπερίεργα της φύσης, καθώς και ταινίες με αληθινούς ηθοποιούς, όπως το Περιπέτειες στη Φλωρεντία (1962), Ένας τίγρης στους δρόμους (1964) και πολλές άλλες, που αποτελούν τον μοναδικό ίσως συστηματικό παιδικό κινηματογράφο ποιότητας σε όλον τον κόσμο. Οι ήρωες στις «ζωντανές» αυτές ταινίες με υπόθεση είναι κυρίως παιδιά και ζώα, γιατί αυτό βασικά προσπάθησε να κάνει ο Ν. σε ολη την ίσως υπερβολικά ρόδινη παραγωγή του: να δείξει πως ο άνθρωπος αποτελεί τμήμα ενός κόσμου στον οποίο δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, σιχαμεροί και ωραίοι, γιατί και το ποντίκι και η κάμπια έχουν τη θέση και την αξία τους και ο τίγρης τη δικαίωση του και το λιοντάρι την καλοσύνη του. Το 1955, ο Ν. όρθωσε στο Λος Άντζελες ένα πελώριο πάρκο διασκεδάσεων αφιερωμένο στα παιδιά, ένα είδος μικρογραφίας πόλης που ονομάστηκε Ντίσνεϊλαντ (Disneyland). Μετά τον θάνατό του παρόμοια πάρκα χτίστηκαν και σε άλλες χώρες. Ο γνωστός Μίκυ στην Παρισινή Ντίσνεϊλαντ. O Ουώλτ Ντίσνεϊ συνδύαζε την αχαλίνωτη φαντασία και το δημιουργικό ταλέντο, με ασυνήθιστες οργανωτικές και επιχειρηματικές ικανότητες. Άποψη της Ντίσνεϋλαντ, του τεράστιου πάρκου διασκεδάσεων, που δημιούργησε στα περίχωρα του Λος Άντζελες.